مدرسه ای می سازیم

در آغاز :این نوشته مال خودم نیست و متاسفانه نویسنده ی آن را نمی شناسم .پارسال همین موقع ها توی مطبی از روی مجله نوشتمش البته با عجله .  

در مجالی که برایم باقی است 

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم  

که در آن همواره اول صبح 

به زبانی ساده 

مهرتدریس کنند 

وبگویندخدا 

خالق زیبایی 

وسراینده ی عشق ،

آفریننده ی ماست 

مهربانی است که مارا به نکویی 

دانایی 

زیبایی 

وبه خود می خواند 

جنتی داردنزدیک ،زیباوبزرگ 

دوزخی داردبه گمانم  

کوچک وبعید 

درپی سودایی است 

که ببخشدمارا 

وبفهماندمان 

ترس،بیرون ازدایره ی رحمت اوست 

در مجالی که برایم باقی است 

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم   

که خردراباعشق  

علم رابااحساس 

وریاضی راباشعر 

دین راباعرفان 

همه راباتشویق تدریس کنند. 

لای انگشت کسی ،قلمی نگذارند 

ونخوانندکسی راحیوان 

ونگویندکسی راکودن 

ومعلم هرروز 

روح راحاضروغایب بکنند 

و به جز از ایمانش  

هیچ کس چیزی را حفظ نباید بکند  

مغزها پرنشود چون انبار 

قلب هاخالی نشود از احساس 

درس هایی بدهند که به جای مغز،دل راتسخیر کند 

از کتاب تاریخ  

جنگ را بردارند 

درکلاس انشا 

هرکسی حرف دلش رابزند 

غیرممکن را از خاطره ها محو کنند 

تا کسی بعد از این 

باز همواره نگوید: هرگز  

وبه آسانی همرنگ جماعت نشود 

زنگ نقاشی تکرار شود 

رنگ را پاییزتعلیم دهند 

قطره را در باران 

موج را درساحل 

زندگی را دررفتن و برگشتن ازقله ی کوه  

و عبادت را در خدمت خلق 

کاررادرکندو  

وطبیعت را در جنگل و دشت 

مشق شب این باشد 

که شبی چندین بار 

همه تکرار کنیم  

عدل،آزادی،قانون،شادی.... 

امتحانی بشود 

که بسنجند مارا 

تابفهمند چقدر 

عاشق و آگه وآدم شده ایم 

در مجالی که برایم باقی است 

باز همراه شما مدرسه ای می سازیم   

که در آن آخروقت به زبانی ساده 

شعر تدریس کنند 

و بگویند که صبح  

خالق عشق نگهدار شما...