یادآن روزها به خیر !

یادآن روزها به خیر که می خواندیم «بابا آب داد»وانگار که بابا بزرگ بود و کار ی بزرگ بود بابا بودن  . 

و بعدها گفتند:بابا آب داددیگه شعارمانیست .بابا جون داد. بابا جنگیدبا شب بابا خون داد.

یادآن کلاس به خیر که در آن عاقبت دروغ را با روخوانی درس «چوپان دروغگو »درک می کردیم. 

و دروغ برایمان گناهی نابخشودنی بود. وما- ان هایی که ساده بودیم- یادگرفتیم مثل آب خوردن  دروغ نگوییم .

 یادآن روزها به خیر که «تصمیم کبری »راخواندیم اما نتوانستیم تصمیم های بزرگ برای خودمان  بگیریم.ودیگران برایمان بریدندو دوختند. 

یادآن روزها به خیر که دلمان برای نیامدن حسنک جوش می زد وقتی می خواندیم  :«حسنک  کجایی؟! »گاوها گرسنه و مرغ ها هم و گوسفندان تشنهاند. پس کجایی ؟! چرا نمی آیی ؟!

آیا حسنک حق نداشت یک روز درراه مدرسه توی کوچه ی خاکی کمی الک دولک بازی کند ؟!. 

پس چرا وقتی برگشت پدرش با ترکه به استقبالش رفت و مادرش از هرس مشت به سینه می  کوبید  و حسنک را نفرین کرد.وحسنک ازدرد و حیا صدایش در نمی آمد. 

آن وقت حقوق کودک معنا نداشت .  

و حسن آقا وقتی بابا شد پسرش سیخ توی چشمش زل زدو گفت :تو که کارکردی و درس  خواندی کجارا گرفتی؟1 .چی داری ؟! کارمال تراکتور است .وقتی حسنک ،باباحسن شد پدربودن زیاد انگار کار بزرگی نیست و فقط پول دار بودن پدر است که می تواند به اوهیبت بدهد. 

 یادآن روزها به خیر که در حاشیه ی کویر بودی اما با خواندن شعر گلچین« باز باران با ترانه» حس  طراوت وتازگی باران وخیال سحر آمیز جنگل های شمال هوش و حواست را می دزدید. 

یادآن روزها ، آن کلاس ها ،آن درس ها به خیر .یادبادآن روزگاران یادباد.