بزرگ داشت خیام نیشابوری

گرافیک :از سیتاک 

چند رباعی برگزیده از خیام: 

بر  خیز  و  مخور غم  جهان  گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طـبع  جـهان  اگــر  وفـایی  بودی

نوبت بـه تو  خود  نیامدی  از دگـران 

٭

٭

٭

از منزل کفر تا به  دین  یک نفس است

وز عالم شک تا به یقین  یک نفس است

ایـن یـک نفس عـزیز را  خـوش  مـیدار

کز حاصل عمر ما همین یک نفس است 

٭

٭

٭ 

ای   بس  که  نباشیم و جهان خواهد بود

نی  نام  ز  ما  و  نه  نشان  خواهد  بود

زین   پیش  نبودیم   و  نبد   هیچ   خلل

زین   پس   چو  نباشیم همان خواهد بود 

٭

٭

٭  

تا   خاک  مرا   به    قالب   آمیخته  اند

بس   فتنه   که  از خاک بر انگیخته اند

من   بهتر   از   این    نمی توانم   بودن

کز  بوته   مرا   چنین  برون   ریخته اند 

٭

٭

٭ 

آورد   به  اضطرارم  اول  به  وجود

جز حیرتم  از  حیات  چیزی   نفزود

رفتیم  به  اکراه  و  ندانیم   چه   بود

زین  آمدن  و  بودن  و  رفتن مقصود 

٭

٭

٭ 

این  قـافـله  عـمر  عجب می گذرد

دریاب دمی که با  طرب  می گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر  پیاله  را کـه شب می گذرد 

٭

٭

٭

گویند بهشت  و حور و   کوثر  باشد

جوی می و شیر و شهد و شکر  باشد

پر کــن  قـدح  بـاده  و بـر دستم   نِه

نـقدی  ز  هزار  نـسیه  بـهتـر  باشد 

٭

٭

٭ 

در کـارگـه  کـوزه گـری   بــودم  دوش

دیـدم دو هزار کـوزه  گـویا  و  خـموش

هــر یک به  زبان حــال  با  مـن  گفتند

کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه  فروش 

٭

٭

٭ 

آن  قصر  که  بر  چرخ  همی زد پهلو

بر  درگه   او    شهان    نهادندی    رو

دیدیم   که   بر   کنگره اش   فاخته ای

بنشسته   همی   گفت   که  کوکو کوکو؟ 

٭

٭

٭ 

بنـگر ز صـبـا  دامن گل  چاک  شده

بلبل ز  جـمال  گــل  طـربناک   شده

در  سایه  گل نشین  که بسیار این گل

از خاک بر آمده است و در خاک شده 

٭

٭

٭  

گــر مــن  ز می مغانه مـستم هستم

گر کافر و گبر  و بت پرستم  هستم

هر طایفه ای  بمن   گــمـانی   دارد

من زان خودم چنان که هستم  هستم

٭

٭

٭

ای    آن    که   نتیجه   چهار  و   هفتی

وز   هفت   و   چهار  دایم    اندر   تفتی

می خور  که   هزار   باره  بیش ات گفتم

باز   آمدنت   نیست   چو  رفتی ،   رفتی